رؤیا عظیمی قهفرخی[۱]

چکیده

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین میزان مشارکت والدین و پیشرفت تحصیلی دانش­آموزان در دوران پاندمی کرونا انجام شد. روش پژوهش از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش­آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر همدان که در سال تحصیلی۱۴۰۱ –  ۱۴۰۲ مشغول به تحصیل بودند به تعداد تقریبی ۵۰۰۰ نفر تشکیل داد. برای نمونه­گیری از جامعه مورد مطالعه، از روش نمونه­گیری خوشه­ای – چند مرحله­ای استفاده شد. بدین صورت که بر اساس فرمول فیدل و تاباچنیگ (۲۰۰۷) ۱۰۶ نفر، که به لحاظ احتیاط این تعداد به ۱۲۰ نفر افزایش یافت. ابزار پژوهش شامل دو مقیاس استاندارد مشارکت والدین شکاری گیسی(۱۳۹۲) و پیشرفت تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۰)بود. برای آزمون فرضیه­های پژوهش از همبستگی پیرسون و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج نشان داد بین مشارکت والدین و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معناداری در سطح ۰۱/۰ وجود دارد. این نتیجه نشان می­دهد با بالا رفتن میزان مشارکت والدین در امور تحصیلی دانش­آموزان، میزان پیشرفت تحصیلی آنان افزایش می­یابد. بین والدین بی­سواد و زیر دیپلم تفاوت معناداری وجود ندارد اما بین بقیه مقاطع تحصیلی با یکدیگر تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به اختلاف میانگین­ها می­توان گفت که مشارکت والدین گروه بی­سواد کمتر از گروه­های دیگر و مشارکت والدین گروه فوق دیپلم و لیسانس از بقیه گروه­ها بیشتر است. بین افراد تمامی مشاغل با یکدیگر تفاوت معناداری وجود دارد اما بین کارمندان با مدرسان و پزشکان و بین مدرسان با پزشکان تفاوت معناداری وجود ندارد. با توجه به اختلاف میانگین­ها می­توان گفت که مشارکت والدین گروه بیکار کمتر از گروه­های دیگر و مشارکت والدین گروه پزشک از بقیه گروه­ها بیشتر است. متغیر پیشرفت تحصیلی در دو گروه دخترها و پسرها را نشان می­دهد. با توجه به نتایج جدول تفاوت بین گروه­ها در متغیر پیشرفت تحصیلی معنادار نیست و می­توان نتیجه گرفت که بین دانش­آموزان دختر و پسر بر اساس پیشرفت تحصیلی تفاوت معناداری وجود ندارد.

واژگان کلیدی: مشارکت والدین، پیشرفت تحصیلی، کرونا

[۱]. کارشناس ارشد رشته مدیریت آموزشی، از دانشگاه کردستان، شهر سنندج، استان کردستان، ایران، مدیر آموزگار چند پایه، فعّال فرهنگی و نویسنده مسؤول، azimiroya1401@gmail.com