دكتر سيد حسن اماميان[۱]

 

 

چكيده

دو ركن اصلى معامله، كالا و ثمن است، كه ممكن است نقد يا دين باشند. بر اين اساس، براى معامله به اعتبار نقد يا دين بودن كالا و ثمن چهار حالت متصور است:

۱ ـ بيع نقد (حالّ) : بيعى است كه ثمن و مبيع هر دو نقد (حالّ) باشند.

۲ ـ بيع نسيه : بيعى است كه ثمن موجّل و مبيع نقد باشد.

۳ ـ بيع سلف (سلم) : بيعى است كه ثمن نقد و مبيع موجّل باشد.

۴ ـ بيع كالى به كالى : بيعى كه ثمن و مبيع هر دو موجّل باشند كه گاه از اين نوع معامله به بيع دين به دين تعبير مى‌شود.

اختلافى در حليت بيع نقد، نسيه و سلف وجود ندارد، ولى در مورد بيع كالى به كالى ديدگاه‌هاى مختلفى از سوى علما مطرح است كه برخى فتوى به حليت و برخى قايل به حرمت آن هستند، بيع دين، گونه‌اى ديگر از معاملات است كه در آن كالاى مورد معامله از جنس دين و قرض است، به اين صورت كه به عنوان مثال شخص وام گيرنده در صدد فروش وام بر آيد. و يكى از مصاديق آن بيع دين پولى (تنزيلى) بوده كه امروزه در حال رواج يافتن است و برخى از فقها آن را جايز شمرده و برخى حكم به عدم جواز نموده‌اند.

 

كليد واژه‌ها : بيع دين، بيع سلف، بيع كالى به كالى، بيع دين به دين، بيع دين پولى (تنزيلى).

 

[۱] – استادیار مدعو دانشگاه المصطفی العالمیه

طرح روی جلد این شماره:
اطلاعات نشریه جاری:
تاریخ پذیرش:
دریافت:
تعداد بازدید این مقاله
282 بازدید
اشتراک گذاری:
Share on print
Share on email
Share on facebook
Share on whatsapp
Share on telegram
Share on twitter
Share on linkedin
جستجو: