زهره عندليب[۱]
دكتر عليرضا عسگرى[۲]
دكتر سيد محمدمهدى احمدى[۳]
چكيده
در عصر حاضر به دليل روند رو به رشد جمعيت و نبودن منابع غذايى كافى در خشكى، دانشمندان متوجه منابع غذايى درياها شده‌اند؛ اين رويكرد، پرسشى را در مقابل مسلمانان قرار داده است بدين صورت كه، ملاك حليت و حرمت گوشت ماهى از ديدگاه فريقين چيست؟ به نظر مى‌رسد غالب فقهاى شيعه فلس‌دار بودن را شرط و ملاك حليت گوشت ماهى مى‌دانند و تشخيص اين ملاك را برعهده مكلفان گذاشته‌اند. با اين حال از آنجا كه تشخيص اين امر براى مكلفان مشكل و در برخى موارد ناممكن است، لذا مرجع شناسايى آن عرف خاص معرفى شده است. در مقابل نظريه مذكور، فقهاى اهل تسنن، گوشت تمام ماهيان را حلال دانسته‌اند و ملاك خاصى را براى حلّيت ارائه نكرده‌اند. آنها معتقدند، براى حرمت نياز به دليل داريم.
هدف مقاله حاضر اين است كه با تبين ادله و بيان اقوال ونظرات فقهاى شيعه و سنى‌به دفاع از انديشه فلس‌دار بودن بپردازد. روش تحقيق به صورت تحليلى و توصيفى است.
يافته پژوهش حاضر اين است كه فلس‌دار بودن ماهى، ملاك شايسته و موافق با ادله و اسناد شرعى و نزديك به صواب است.
كليد واژه : فريقين، ادله حليت، ادله حرمت، فلس‌دار بودن، عرف خاص.
[۱] ـ دانش آموخته كارشناسى ارشد فقه و مبانى حقوق اسلامى، دانشگاه آزاد اسلامى واحد قم.(نويسنده مسئول) z.andalieb54@yahoo.com
[۲] ـ عضو هيأت علمى دانشگاه آزاد اسلامى واحد قم.
[۳] ـ عضو هيأت علمى دانشگاه آزاد اسلامى واحد قم.
