یاسمن وکیلی[۱]
سعید ریاحی[۲]
چکیده:
طلاق به مفهوم اتمام شرعی و قانونی نکاح و جدایی زن و شوهر از هم دیگر است و به دنبال آن حقوق و وظایف متقابلی که میان زن و شوهر در زمان نکاح وجود داشته از بین می رود. طلاق اصولاً زمانی رخ می دهد که پایداری رابطه میان زن و شوهر نابود شده است و بین آن دو اختلاف و مشکل وجود دارد. طلاق اجتماعی، تحول در ارتباطات و دیگر ارتباطات اجتماعی است که زوج یا زوجه ای که طلاق گرفته اند با آن ها مواجه می باشند. طلاق روانی، وضعیتی است که به واسطه آن شخص ارتباطات و دلبستگی های روحی به همسرش را پاره می نماید و به زندگی انفرادی ادامه می دهد.
کلمه طلاق از ریشه عربی و به مفهوم باز کردن گره ها و رها شدن می باشد و در فقه اسلامی به معنای از بین بردن قید نکاح با عبارت مخصوص می باشد. (امامی و صفایی، ۱۴۰۱، ص۱۹۳). طلاق اقسام مختلفی دارد که از جمله آن می توان به طلاق رجعی، طلاق بائن، طلاق خلع و مبارات، طلاق توافقی و… اشاره نمود.
در این مقاله تلاش بر این شده است که موضوع طلاق از منظر حقوق ایران و فقه امامیه به صورت تحلیلی و تطبیقی مورد بررسی قرار گیرد و نقاط اشتراک و افتراق آن از این دو منظر مشخص گردد.
واژگان کلیدی:مقایسه، طلاق، حقوق ایران، فقه امامیه.
[۱] – کارشناس ارشد حقوق خانواده، دانشگاه آزاد اسلامی گناباد.
[۲] – کارشناس ارشد حقوق اسلامی، دانشگاه فردوسی مشهد.
