محمد رشیدی نیا[۱]
چکیده
خانواده اساسی ترین نظام اجتماعی از نظر اسلام می‌باشد و مهمترین مسئله در این نظام مقدس مسـئله ی تربیـت فرزنـدان و روابـط خـانوادگی می‌باشد. همه ی آموخته ها، عادت ها، رفتارها و منش های ما ناشی از محیط است و در اثر وجود سرمشق ها، مربیان و یادگیری های مستقیم و غیر مستقیم پدید می آیند اما آنچه در ادامه ی فرایند رشد شخصیت کودکان و تأثیرپذیری آنها از الگوهای رفتاری بسیار حساس است، هماهنگی، همانندی و همراهی الگوها در رشد شخصیت و تثبیت معیارهای اخلاقی به هنگام ورود کودک به مدرسه می‌باشد. تربیت در لغت به معنای ایجاد چیزی یا حالتی، به تدریج و در مراحل مختلف است تا به حدّ کمال و تام خود برسد. اسلام این وظیفه سنگین را قبل از هر نهاد دیگری به خانواده سپرده است. خانواده ها برای تربیت فرزندان صالح و سالم از کودکی تلاش می کنند و از راههای مانند الگودهی به کودک، موعظه، تشویق و تنبیه و … استفاده کنند تا فرزندانی با حیا، مسئولیتپذیر، باادب، شجاع با درایت تربیت کنند.بنابراین لازم است والدین با هماهنگی و همراهی هم، خودشان الگوی عملی تربیت دینی باشند و علاوه بر آن بتوانند الگوهای مناسبی به کودکان ارائه دهند. ارائه‌ی الگو می تواند ، رفتار، کردار و گفتار آنها بزرگترین وسیله ی تربیت دینی ایشان خواهد بود، از این روست که مهمترین عامل برنامه های تربیتی کودکان، ویژگیهای مطلوب والدین و مربیان است، زیرا کودکان از نظر عاطفی و احساسی به شدت متأثر می شوند و چگونگی خلاق، رفتار و شخصیت اطرافیان بر باورها، بازخوردها و رفتارهای فردی و اجتماعی شان اثر می گذارد. در قران کریم در خصوص نقش ارزنده والدین در راستای تحقق تربیت دینی و راه های توانمند سازی ایشان در این زمینه تاکید فراوان گردیده که به تشریح آیات مربوطه با عنایت به تفاسیر موجود می پردازیم.
کلیدواژه ها: قرآن کریم، نقش تربیت، خانواده، فرزند صالح
[۱] دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد ادبیات عرب از دانشگاه پیام نورمهاباد، کارشناسی زبان و ادبیات عرب از دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، آدرس ایمیل: M.rashidynia0@gmail.com
