ویدا قاسمی[۱]

چکیده

هدف این پژوهش، اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبت اندیشی بر خودکارآمدی  دانش‌آموزان بود. این پژوهش، ازنظر نوع، شبه آزمایشی از نوع پیش-آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش آموزان متوسطه اول تحصیلی شهر بهبهان در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بودند. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه‌گیری  خوشه‌ای چند مرحله‌ای ۳۰ دانش‌آموز به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند که ۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل جایگذاری شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه‌های خودکارآمدی  مدیلتون و میگلی (۱۹۹۷)، و بسته آموزشی مهارت‌های مثبت اندیشی برگرفته از کتاب «من و اندیشه هایم از مانا چمزاده قنواتی» گردآوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها در سطح استنباطی از آزمون چولگی و کشیدگی جهت بررسی نرمال بودن توزیع متغیرهای پژوهش، آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد، بین خودکارآمدی (پایداری تحصیلی، خودکارآمدی  و درگیری شناختی) اندازه اثر ۸۰۷/۰ در سطح معناداری خودکارآمدی (پایداری  ، خودکارآمدی  و درگیری شناختی) که حاکی از آن بود که ۷/۷۰ درصد تفاوت بین گروه های آزمایش و کنترل مربوط به آموزش مهارت های مثبت اندیشی بوده است. (۰۵/0p <).

کلمات کليدي: آموزش مهارت های مثبت اندیشی، خودکارآمدی ، دانش آموزان

[۱] – کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی واحد بهبهان، دانشگاه آزاد اسلامی، بهبهان، ایران