فرزانه رنجبرزاده[۱]
علی مسعودیان ورزنه[۲]
مژده رضایی گزکی[۳]
محمد علی اربابی[۴]
چکیده
باتوجه به شیوع ویروس کرونا در اواخر سال ۲۰۱۹، ضررهای بسیاری بر پیکر جامعه ی بین المللی و به طور خاص دولت ها وارد شده است. سازمان جهانی بهداشت در زمینه بیماری کرونا ایفاکننده ی نفشی بسیار حیاتی می باشد که جلوه گری عمده ی این نقش از طریق ارتباط هماهنگ و صحیح و به موقع آن با دولت های عضو آن صورت می گیرد. یکی از پل های ارتباطی بین دولت ها و سازمان جهانی بهداشت، اطلاع رسانی به موقع و صحیح مخاطرات یا رویدادهایی است که قابلیت آن را دارند که تهدیدی جدی بر سلامت و بهداشت جهانی قلمداد شوند. این تعهد در مقررات بهداشتی بین المللی ذکر شده است. در این مقاله که بصورت توصیفی _تحلیلی می باشد ، به بررسی تعهد دولت ها و بخصوص دولت چین –به عنوان دولتی که ویروس کرونا اولاً در آنجا منتشر شد- در راستای ایفای این تعهد مهم می پردازیم و سپس، به بررسی عواقبی می پردازیم که حقوق بین الملل بر دولت ناقض این تعهد بار می کند. در این رهگذر، سازکار حقوقی در دسترس دولت های متضرر برای اقامه ی دعوی علیه دولت ناقض این تعهد مورد بررسی قرار می گیرد.
واژگان کلیدی: کرونا، دولت چین، سازمان جهانی بهداشت، مقررات بهداشتی
[۱] – استادیار گروه حقوق، واحد بم ، دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد بم ، ایران.
[۲] – دانشجوی ارشد دانشگاه علامه طباطبائی تهران. (alimasoudian.v@gmail.com)
[۳] – دانشجوی ارشد حقوق بین الملل، واحد بم، دانشگاه آزاد اسلامی، بم، ایران.
[۴] – دانشجوی ارشد حقوق بین الملل، واحد بم، دانشگاه آزاد اسلامی، بم، ایران.
