دکتر پیمان عباسیان[۱]
عاطفه بهروزی [۲]
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی مسائل حقوقی اهدای تخمک در حقوق ایران می باشد اهدای تخمک به عنوان یکی از روشهای نوین کمک باروری، امکان فرزندآوری را برای زوجین نابارور فراهم میکند. در ایران، این روش با استناد به فتاوای فقهی و قوانین مصوب به ویژه قانون نحوه اهدای جنین به زوجین نابارور مصوب ۱۳۸۲ و آییننامه اجرایی آن (۱۳۸۳) مورد پذیرش قرار گرفته است از منظر فقه امامیه، اهدای تخمک عموماً با شرایطی پذیرفته شده است. ایران به عنوان یکی از معدود کشورهای اسلامی است که نه تنها اهدای تخمک را مجاز دانسته، بلکه دریافت هزینه در ازای آن را نیز جایز شمرده است. البته برخی فقها به دلیل ملاحظاتی مانند حفظ نسل و حرمت اعمال مربوط به “فرج” آن را به طور مطلق نپذیرفتهاند.این پژوهش با روش مطالعات کتابخانهای و به شیوه توصیفی ـ تحلیلی انجام شده است که با مراجعه به قرآن کریم و ادله فقهی- حقوقی اطلاعات لازم به دست آمده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.ازمهم ترین یافته های این مقاله میتوان بیان نمود که اهداکنندگان جنین هیچ مسئولیتی در قبال حضانت و نگهداری طفل ندارند، مگر در مواردی که به عنوان والدین زیستی طفل شناخته شوند.از نتایج مهم این مقاله حل معضل ناباروری و جلوگیری از تبعات اجتماعی آن از جمله مهمترین مصالحی است که طرفداران جواز اهدای تخمک بدان استناد میکنند.
کلمات کلیدی:اهدای تخمک –تعیین نسب –ارث –حضانت -جنین
[۱] استادیار دانشگاه و عضو شورای تحقیقات مرکز آموزش و پژوهش زندانهای آ.شرقی
[۲] دانشجو کارشناسی علوم قضایی دانشگاه آزاد واحد تبریز atefehbehruzi2024@gmail.com
