قدم هایم راکوچکتراز آنچه که بود برمیداشتم. می ترسیدم که مبادابه خطابرود مثل همیشه.. همچنان ازقافله ی عشق جابمانم ودورخودبچرخم.. ولی سایه ای پرازنوررابالای سرم احساس میکردم این بارنیزدوباره آمدنهایش، دوباره صدادن هایش و دوباره نگریستنهایش راباچشمانی خسته اما پرامید میدیدم. چشمانی به خستگی چندین هزارسال انتظار حقیقتا که اومنتظرم بوده نه من لحظه به لحظه، ۱۲ساعتم راچک میکردم مبادا به قرارم نرسم. می ترسیدم وگاه می لرزیدم ولی اینهاراهمه دوست داشتم چراکه نشانه ی سرتاپای عشقم بود و برایم خبر ازاومیداد امانمیخواستم بابت ساعتی به اشتباه رفتن، فرسخهاسال دورشوم ورشته ی مادر را میان این همه آشوب وهیاهوی زندگی ام گم کنم نمیخواستم بدون یاد اوحتی ثانیه ای نفس بکشم من آفریده شده بودم تاکاری کنم.. درست است.. نمیخواستم خیلی ساده زندگی کنم وپیمانه ی عمرم رابه اتمام برسانم من خود وعلت زنده بودن وزندگی ام رامنحصر دراوپیدا کرده بودم من، چیزی نبودم جز یک قلم، یک زبان ویک قدم که دوست داشت عاشقانه قدم بزند، از اوسخن بگوید ودادبزندتاهمه اورامثل من پیداکنند وهمراهم شوند. من هیچ بودمواوهمه بود با” او “من هم جزکوچکی می شدم من از کثرت دنیای رنگارنگ به سمت واحد یگانه قلم می زدم وچقدر زیبا بود زیباترآنکه در این راه سخت اماشیرین وزیبا فقط به تماشای حضرت دوست نمینشستم. من تلاشم رامی کنم چراکه زیبایی زیباست وبااااید نمایان شود